مدیریت زنبور عسل برای تمام فصول

شکل 1. مدیریت فصول ، زیست شناسی ، مدیریت و چرخه زندگی کلونی زنبور عسل
 

چرخه زندگی کلونی زنبور عسل » شکل 1. الگوهای شش ضلعی نشان دهنده سلول ها در شانه ها هستند. سلول‌های خاکستری خالی هستند، سلول‌های قهوه‌ای نشان‌دهنده غذای ذخیره‌شده (عسل یا گرده) و شکل‌های سفید بیضی در سلول‌ها نشان‌دهنده تخم‌ها هستند. پرورش مولد در زمستان (1) شروع می شود و در بهار (2) به اوج خود می رسد. افزایش سریع جمعیت کارگر در بهار منجر به بچه دهی می شود (3). پس از بچه دهی ، هر دو کندو.جمعیت کارگری خود را بازسازی می کنند و برای افزایش ذخایر مواد غذایی خود در تابستان به چراگری می پردازند (4). پرورش مولد در پایان تابستان (5) کاهش می یابد و در پاییز (6) با تولید گروه زنبورهای زمستانی متوقف می شود. در زمستان زنبورهای کارگر با کاهش دمای محیط، یک خوشه تنظیم کننده حرارت (دایره قرمز داخل کندو) تشکیل می دهند (7).

اواخر زمستان
در اواخر زمستان و اوایل بهار ملکه‌های زنبور عسل تخم‌گذاری را از سر می‌گیرند و کلنی پرورش نوزاد را آغاز می‌کند. زنبورهای پرستار از منابع ذخیره شده عسل و گرده برای تغذیه خود و نوزادان در حال رشد استفاده خواهند کرد. هر چند مکانیسم دقیق شروع پرورش مولد هنوز مشخص نشده است ولی این احتمالا داده می شود که به دلیل طولانی شدن ، گرم شدن و بالا رفتن دما و در دسترس بودن گیاهان گلدار زودرس این فعالیت از سر گرفته می شود.

مدیریت اوایل بهار
با افزایش دمای بیرون و شکوفه دادن گل های بهاری، زنبورها شروع به جستجوی شهد و گرده می کنند. به طور معمول، زنبورها زمانی که دمای بیرون از 16 درجه سانتیگراد بالاتر است و باران نمی بارد، چراگری را آغاز می کنند. اوایل بهار می تواند زمان خطرناکی از سال برای کلنی زنبور عسل باشد. نیازهای تغذیه ای نوزادان از نظر انرژی پرهزینه است و شرایط آب و هوایی می تواند متغیر باشد. گاهی اوقات روزها یا هفته‌ها دمای گرم و گل‌های فراوان همراه با برف یا دمای انجماد است که جریان شهد را کند یا متوقف می‌کند. هنگامی که پرورش نوزاد آغاز می شود، کلنی می تواند به سرعت منابع ذخیره شده را تمام کند و خطر گرسنگی را افزایش دهد.

زنبورداران به ویژه آنهایی که در آب و هوای سردتر هستند، باید زنبورستان خود را به طور منظم در این زمان از سال تحت نظر داشته باشند تا مطمئن شوند که منابع کافی برای تغذیه بچه های خود و گرم نگه داشتن کلنی را دارند. بیماری‌های مولد مانند نوزادان گچی ، لارو کیسه ای و لوک اروپایی بیشتر در بهار و به ‌ویژه زمانی که منابع گل ناسازگار هستند.ظاهر می‌شوند.

بسیاری از بیماری های نوزادان را می توان با تغذیه تکمیلی و دسترسی بهتر به منابع گل با گرم شدن هوا درمان کرد. هنگامی که کلنی ها منابع محدودی دارند، شربت شکر مکمل و جایگزین گرده می تواند برای حفظ زنبورها تا زمانی که جریان شهد پایدار باشد تغذیه شود. گاهی اوقات یک زنبوردار باید یک کلنی را که برای زنده ماندن از دست بیماری که بسیار ضعیف شده است، را از بین ببرد، زیرا می تواند به لحاظ سرمایه گذاری ارجح تر از تغذیه باشد.

با کاهش دمای سرما ، گل های بیشتری شکوفا می شوند و زنبورهای عسل به شدت شروع به جستجوی غذا می کنند. تعداد زیادی درختان گلدار در بهار مقادیر قابل توجهی شهد و گرده را فراهم می کنند که باعث افزایش سریع پرورش نسل و جمعیت کلنی می شود. این افزایش سریع منجر به رفتار بچه دهی در بهار می شود.

ایجاد کندهای جدید اغلب در بهار انجام می شود. بسیاری از زنبورداران بسته هایی را خریداری می کنند که آن جعبه های پر حدود 10000 کارگر و یک ملکه را داراست. بسته باز می‌شود و زنبورها در کندوی خالی ریخته می‌شوند و به وفور تغذیه می‌شوند تا زمانی که استقرار پیدا کنند. زنبورداران باید در تغذیه زنبورهای بسته بندی شده کوشا باشند، زیرا کلنی فاقد عسل، گرده و شانه برای رشد و گسترش است.

از مزایای بسته بندی ها این است که شیوع بیماری و انگل کمتری دارند زیرا زنبورها بدون بچه زایی یا شانه وارد می شوند. یکی از معایب بسته ها این است که آنها اغلب به تعداد هزاران متقاضی تولید می شوند و این می تواند منجر به کاهش کیفیت ملکه ها شده و قدرت کلنی را کاهش می دهد.

خرید کلنی‌های Nuc ( چهار یا پنج قاب) جایگزینی مناسب برای زنبورهای پاکتی است. کلنی‌های Nuc از چهار یا پنج قاب استاندارد شانه کامل با زنبورها، نوزادان، گرده‌ها، عسل و یک ملکه تشکیل شده‌اند. آنها نیازی به تغذیه آنی ندارند. زیرا دارای ذخایر گرده و عسل هستند و برای ایجاد شانه نیازی به تولید موم زیادی ندارند. با این حال چون دارای شانه های قدیمی است، ممکن است حاوی آفت کش ها، انگل ها و یا بیماری باشد. زنبورداران می توانندکندوهای nuc را از جنوب و در اوایل بهار یا آنها را در اواخر فصل به صورت محلی تهیه کنید.

راه دیگری که زنبوردار می تواند کلنی جدیدی به دست آورد، صید یک دسته زنبور محلی است. بچه دهی ها بسیار مطیع هستند و اگر دسته ای از آنها در دسترس باشد، زنبوردار می تواند بچه را در یک جعبه مقوایی تکان دهد و به زنبورستان خود بیاورد و در کندو نگهداری کند. اگر بچه در کندو منابع شانه و گرده یا عسل نداشته باشد، بهتر است شربت مکمل در اختیار آنها قرار دهید. در حالی که بجه های درختی رایگان هستند، معمولاً فقط در اواخر بهار در دسترس هستند.

اواخر بهار - اوایل تابستان
در اواخر بهار، منابع گل فراوان همچنان برای چندین هفته در دسترس زنبورداران است. کلنی در این مدت به طور فعال مشغول پرورش زنبورهای جدید بوده است و سه هفته طول می‌کشد تا کارگران بالغ از تخم‌ها رشد کنند و سه هفته دیگر طول می‌کشد تا آن کارگران چراگر شوند. در اواخر بهار، جمعیت کندوها از جمله چراگرها به طور قابل توجهی افزایش می یابند، که میتوانند منابع شهد وگرده بیشتری را وارد می کنند

در این زمان افزایش جمعیت در کلنی باعث پرورش ملکه ها و زنبورهای نر می شود. پرورش ملکه جدید زمانی آغاز می شود که سطح فرمون ملکه در کندو کاهش یابد. در یک کلنی بزرگتر و شلوغ تر، انتشار کمتر فرمون ملکه در سراسر لانه بچه وجود دارد. زنبورهای پرستار معمولاً ملکه‌های جدیدی را در لبه‌های قاب پرورش می‌دهند، جایی که فرمون ملکه در پایین‌تر سطح قرار دارد. غالبا زنبورهای پرستار تعداد زیادی سلول ملکه را پرورش می دهند، و این اولین نشانه بصری برای زنبوردار است که بداند بچه دهی قریب الوقوع است.

بچه دادن زنبورها همیشه برای زنبورداران مشکل ساز بوده زیرا جمعیت کلنی به طور چشمگیری (به نصف یا بیشتر) کاهش می یابد و علاوه بر این ملکه قدیمی با بچه کندو را ترک می‌کند و جمعیت باقی‌مانده را با یک ملکه جدید تنها می‌گذارد . ملکه جدید باید رشد شفیرگی را کامل کند، و به عنوان یک ملکه کامل ظاهر شود، بالغ شود، جفت گیری کند و شروع به تخم گذاری کند. این منجر به یک وقفه چند هفته ای در تولید نوزاد می شود که باعث کاهش بیشتر جمعیت کلنی و بهره وری کلنی می شود. کلنی هایی که زیاد بچه دهی می کنند،  ممکن است برای همسایگان نیز هشدار دهنده باشد، و ممکن است با ظاهر شدن بچه کندو در محل سکونت خود نگران شوند.

شکل 2. بچه زنبورهای عسل در یک درخت
 

زنبورداران باید کلنی های خود را به طور منظم بررسی کنند تا مطمئن شوند که قاب های پرورش و طبق های عسل پر نیستند و کلنی تمایلی به تولید ملکه ندارد. از آنجایی که از تخم تا ملکه بالغ تنها 16 روز طول می کشد، زنبورداران معمولاً باید کلنی های خود را حداقل هر دو هفته یک بار برای نظارت بر پیشگیری از بچه دهی بررسی می کنند.

زنبورداران می توانند برای کاهش بچه دهی کلنی ها و به تاخیر انداختن آن ، قاب های خالی یا طبق عسل اضافه کنند. گزینه دیگر برای به تاخیر انداختن بچه دهی ، حذف و از بین بردن سلول های ملکه در حال رشد است. هر چند این گزینه می تواند موثر باشد ولی زمان بر و مستعد خطا است. کندوهای نیرومند و زمستان گذران تقریباً مطمئناً تلاش خواهند کرد بچه دهی کنند. حتی اگر منابع به اندازه کافی فراوان باشد، حتی کندوهایی که زودتر در بهار از nucs و بسته‌ها شروع شده‌اند، ممکن است بچه دهی کنند.

موثرترین روش برای مدیریت بچه دهی پس از شروع پرورش ملکه توسط کلنی، گرفتن بچه مصنوعی است. تقسیم کردن عملی است که یک کلنی را به دو قسمت تبدیل می کند: یک نیمه شامل ملکه و دیگری با یک یا چند سلول ملکه باقی می ماند. این استراتژی از رفتار بچه دهی برای افزایش تعداد کلنی ها و حفظ زنبورها بهره می برد. گاهی اوقات زنبورداران یک ملکه جفت خورده را خریداری می کنند تا به نیمه بدون ملکه معرفی شوند. انگیزه تولید مثلی برای بچه دهی به قدری قوی است که یک کندو گاهی پس از جدا شدن با یک ملکه باکره بچه دهی می کند.

زنبورداران می توانند از منابع فراوان گل و تلاش کلنی برای تولید مثل در بهار برای پرورش مصنوعی ملکه ها استفاده کنند. پرورش ملکه‌ها از کلنی‌های با عملکرد بالا به زنبوردار اجازه می‌دهد تا کنترل بیشتری بر زمان تولد ملکه، بچه گیری و کیفیت ملکه‌ها داشته باشد

مدیریت فصل تابستان
در طول تابستان، کلنی عسلی را که زنبورها در ماه های پاییز و زمستان مصرف می کنند جمع آوری و ذخیره می کند. اگر کلنی بچه دهی کند یا توسط خود زنبوردار بچه گیری شود، ملکه های تازه متولد شده جفت گیری کرده و شروع به تخم گذاری می کنند. تابستان فصلی است که بسیاری از زنبورداران به برداشت عسل می پردازند.

تابستان همچنین زمان کلیدی برای شروع کنترل کنه های واروآ است. کنه های واروآ و مدیریت آنها بزرگترین چالش در زنبورداری مدرن هستند. جمعیت کنه‌ها در طول دوره‌های پرورش انبوه نوزادان به سرعت افزایش می‌یابد، بنابراین قوی‌ترین و بزرگ‌ترین کلنی‌های زنبوردار اغلب آنهایی هستند که بیشتر تحت تأثیر هجوم کنه‌ها قرار می‌گیرند. کنه ها از لاروها و شفیره های در حال رشد زنبور عسل تغذیه می کنند و در نتیجه زنبور در حال رشد را ضعیف می کنند و ویروس ها را منتقل می کنند.

هنگامی که کارگران آلوده به کنه به عنوان زنبورهای بالغ ظاهر می‌شوند، ممکن است بال‌هایشان تغییر شکل داده، توانایی انجام وظایف کلنی کاهش یافته و طول عمر آنها کاهش یابد. این باعث کاهش توانایی کلنی برای چراگری و پرورش نوزادان می شود و در صورت عدم درمان، می تواند منجر به نابودی کلنی شود. با نظارت بر کلنی ها برای کنه ها در اوایل سال، زنبورداران می توانند هجوم کنه ها را قبل از اینکه مشکل ساز شوند درمان کنند.

در پنسیلوانیا، جریان شهد تابستانی در ماه ژوئیه کاهش می‌یابد و منجر به کمبود یا کمبود شهد می‌شود. زنبورهای عسل در این زمان نسبت به منابع کلنی خود دفاعی تر و مهاجم می شوند و کلنی های قوی ممکن است شروع به غارت از کلنی های کوچکتر یا ضعیف تر کنند. غارت را می توان با محدود کردن بازرسی کلنی ها در زمان کمبود و با قرار دادن یک صفحه مخصوص در ورودی به نام صفحه سرقت کاهش داد که از ورود زنبورهای غیر ساکن به کندو جلوگیری می کند.

در اواخر تابستان در شمال شرقی ایالات متحده، کلنی ها نیز شروع به پرورش زنبورهای زمستانی می کنند که از نظر فیزیولوژیکی از زنبورهای تابستانی متمایز هستند. این کارگران بسیار بیشتر عمر می کنند ، تا شش ماه در مقابل شش هفته برای زنبورهای تابستانی. زنبورهای زمستانی نیز بافت چربی بدن بزرگتری دارند. بدن های چاق اندام های تخصصی واقع در شکم هستند که ذخایر تغذیه ای مورد نیاز برای زنده ماندن در زمستان را برای زنبورها فراهم می کنند. جمعیت سالم زنبورهای زمستانی برای بقای کلنی در زمستان ضروری است. اگر این زنبورها ناسالم یا بیمار باشند ، زمانی که کلنی قادر به پرورش زنبورهای جدید برای جایگزینی آنها نباشد بسیاری از آنها در طول زمستان می میرند ، در نتیجه یک خوشه زمستانی بسیار کوچک برای زنده ماندن تا بهار دارند.

شکل 3. (فلش) کارگر با ویروس بال تغییر شکل یافته (DWV) 

ضروری است که زنبورهای زمستانی برای زمستان گذرانی موفق ، باید در این زمان آلودگی کنه واروآ ارزیابی و درمان شود. رویکردهای مدیریت یکپارچه آفات (IPM) برای مدیریت جمعیت کنه توصیه می شود. رویکرد IPM شامل نظارت بر آفات یا بیماری ها می شود و هنگامی که سطوح به آستانه ای رسیدند که در آن آسیب رخ می دهد، درمان شروع می شود. توصیه می‌شود که از استراتژی‌های متعددی برای کنترل آفات و بیماری‌ها استفاده شود و رویکردهایی که شامل مواد شیمیایی که ممکن است اثرات غیرهدف منفی روی زنبورها داشته باشند، اولویت‌بندی کنند.

؛؛ به روش‌های کنترل کنه‌های واروآ: رویکرد مدیریت یکپارچه آفات ( IPM ) برای اطلاعات دقیق در مورد مدیریت کنه واروآ مراجعه کنید .

مدیریت فصل پاییز
در ابتدای پاییز در بسیاری از مناطق جریان شهد ، دیگری وجود دارد و زنبورداران آن را جریان پاییز می نامند. این منبع اواخر فصل به کلنی‌های زنبور عسل کمک می‌کند تا عسل کافی برای زنده ماندن در ماه‌های زمستان ذخیره کنند و برای برخی از مناطق ، برداشت دوم عسل را امکان‌پذیر می کند. در اوایل پاییز هر چند تولید مثل روند کاهشی به خود می گیرد ولی با این حال کلنی به پرورش زنبورهای زمستانی ادامه می‌دهد.

برای اطمینان از موثر بودن درمان‌های اواخر تابستان و هم برای تعیین اینکه آیا جمعیت کنه از تابستان از آستانه بالاتر رفته است یا خیر ، کنترل کنه‌های واروآ در این زمان ضروری است. جمعیت کنه باید تا حد امکان کوچک باشد تا بهترین نتیجه ممکن در زمستان گذرانی حاصل شود.

کلنی های زنبور عسل به زودی کاملاً به ذخیره های عسل خود متکی خواهند شد. با کمیاب شدن منابع گل، زنبورهای کارگر به طور فزاینده ای حالت دفاعی پیدا می کنند. نرها اغلب در این مدت بیرون رانده می شوند، زیرا فرصت‌های باروری برای تولید مثل به پایان رسیده است.

زنبورداران به وزن کلنی های خود در پاییز توجه ویژه ای دارند. کندوهایی با جمعیت زیاد و قاب های عسل بیشترین شانس را برای زنده ماندن در زمستان دارند. کلنی های ضعیف یا سبک را می توان با تغذیه تقویت کرد یا با کلنی کوچک دیگری ادغام کرد تا شانس بیشتری برای بقا به آنها بدهد.

مدیریت فصل زمستان
زمستان برای زنبورهای عسل زمانی آغاز می شود که آخرین گل ها در دمای انجماد از بین می روند. زنبورهای تابستانی مرده اند و پرورش نوزاد برای فصل به پایان می رسد. دمای سرد کلنی را تحریک می کند تا یک خوشه تشکیل دهد. خوشه گروهی کروی از زنبورها است که چندین قاب را در بر می گیرد. این خوشه توسط لایه‌ها یا پوسته‌هایی از زنبورها تشکیل می‌شود که در مرکز گرم‌ترین و در حاشیه سردتر هستند. با کاهش دمای بیرون پوسته های بیرونی خوشه منقبض می شوند و با ارتعاش ماهیچه های پروازی خود ، گرما ایجاد می کنند ، آنها نیاز به دسترسی به کربوهیدرات ها (عسل) به عنوان سوخت دارند. کارگران برای دسترسی به مواد غذایی خارج از خوشه باید از جمعیت فاصله بگیرند و زمانی امکان پذیر است که دما به اندازه ای گرم باشد که امکان حرکت را فراهم کند.

شکل 4. زمستان زمان مناسبی برای درمان کلنی ها برای کنه است

به طور کلی حرکت زنبورها از قسمت پایین کندو شروع و به آرامی به صورت جانبی و عمودی حرکت می کنند تا به ذخایر عسل دسترسی پیدا کنند. از آنجایی که زنبورهای عسل قادر به مصرف شربت مکمل سرد نیستند، زنبورداران ممکن است خوراک زمستانی را به عنوان خمیر شیرین یا شکر سفت تهیه کنند و در بالای بالاترین قاب داخل کندو قرار دهند. همانطور که خوشه از کندو به سمت بالا حرکت می کند، زنبورها به تدریج به خوراک مکمل دسترسی پیدا می کنند.

زمستان یک فرصت منحصر به فرد برای درمان کلنی برای کنه ها است. از آنجایی که تولید مثل وجود ندارد، کنه‌ها فقط روی زنبورهای بالغ و منتظر بهار هستند تا دوباره فرصت تولید مثل پیدا کنند. زنبورداران از این دوره بدون نوزاد برای اعمال درمان با اسید اگزالیک استفاده می کنند. اسید اگزالیک یک ماده آلی است که به طور طبیعی در عسل وجود دارد. هنگامی که اسید اگزالیک به عنوان یک ماده بخور غلیظ یا به عنوان مایع در کندو استفاده می شود، بر کنه هایی که داخل سلول های درپوش بسته شده اند تأثیر نمی گذارد، اما برای کنه هایی که روی زنبورهای بالغ هستند کشنده است. این درمان با کنه زمستانی تضمین می کند که کلنی چرخه زندگی خود را با تعداد بسیار کمی از کنه ها شروع می کند.